Osteopathie is een geneeswijze die zich kenmerkt door een manuele (met de handen) aanpak van de patiënt.
De wetenschap binnen de osteopathie is gebaseerd op een zeer gedegen specifieke kennis van ontwikkelingsleer (embryologie), de bouw (anatomie) en functieleer (fysiologie) van het menselijke lichaam. Daarnaast ook de benodigde kennis van pathologie en differentiaal diagnostiek.
Het menselijk lichaam bestaat, vanuit het oogpunt van een osteopaat, uit drie verschillende elementen. Dit zijn het bewegingsapparaat, het orgaansysteem en het craniosacrale systeem.
Het bewegingsapparaat verwijst naar onze botten, gewrichten en spieren die ons als mens staande houden.
Het orgaansysteem verwijst naar de inwendige organen met bloedvaten en lymfestelsel.
Het craniosacrale systeem verwijst naar de botten in onze schedels, het ruggenmergvlies, de hersenvochtcirculatie en de wervelkolom.
Tezamen zijn ze drie veroorzakers van verschillende, algemene gezondheidsklachten. De osteopaat stelt dat deze klachten minder voorkomen wanneer de drie elementen met elkaar in balans zijn.
De osteopathische aanpak is holistisch, het lichaam wordt als één geheel gezien. De osteopaat zal het gehele lichaam onderzoeken en niet alleen de regio waar men klachten heeft.
De osteopathie steunt op de principes dat de mens functioneert als een geheel en dat het lichaam over een zelfherstellend vermogen beschikt. Door de functie van het lichaam als eenheid te herstellen, beïnvloedt de osteopaat op een positieve manier dit zelfherstellend vermogen.
